PROMO 13: Lars F. Nieuwenhuizen

De 1ste dag coaching Woensdag 16-04-2008

Tijdens deze dag hebben Jan Maarten Voskuil en ik het over verscheidene zaken gehad omtrent mijn kunstpraktijk (en de zijne). Vooral de kijk op mijn werk van zijn kant uit is een zeer welkome aanvulling op de mogelijkheden die ik zelf enigzins al voor ogen had. Tevens zijn er bevestigingen genoemd over het karakter van mijn werk. Met deze opmerkingen kan ik tijdens mijn PROMOperiode al een aanzet doen maar ook zeker daarna kan ik met een paar werken uit het verleden nog een behoorlijke tijd uit de voeten. Jan Maarten zal nog een aanvullende tekst schrijven over deze dag en over zijn kijk op mijn werk. Externe reflectie op je werk is heel interessant. Zaken waar je zelf al een tijd mee bezig bent kunnen vastroesten. Het is belangrijk kritisch te blijven.

(Na aanleiding van deze dag heeft Jan Maarten Voskuil het onderstaande aan mij geschreven. Met toestemming zijnerzijds staat dit in deze PROMOblog.)


Lars F. Nieuwenhuizen heeft mij gevraagd een dag naar Groningen te komen. Een hele eer natuurlijk. Voor mij is het een hele nieuwe ervaring; coaching. Het klinkt een beetje modieus, maar ik kan me voorstellen dat het voor kunstenaars, zeker als ze een beetje afgelegen wonen, heel nuttig kan zijn om een hele dag te praten met een kunstenaar naar keuze over hun werk en toekomst. Helaas kon ik maar één dag vrijmaken in de periode dat Lars in Residency zit bij NP3. Maar de CD die Lars mij toezond met zijn werk leek mij zeker de moeite waard om naar Groningen te reizen. Vooral het eindexamenwerk uit 2006 maakte indruk op mij. Lars heeft twee maanden lang foto’s gemaakt van alle mogelijke variaties waarop stoelen, volgens een van te voren bepaald systeem, gestapeld kunnen worden. Zoiets zou je ‘generatieve kunst’ kunnen noemen. Generatieve kunst zou voor kunstenaars heel aantrekkelijk moeten zijn omdat ze zichzelf nog eens kunnen verassen. Je gevoelens willen uiten of mening spuien, wat de meeste kunstenaars beogen, kan in het beste geval ‘slechts’ lukken, maar verassen kan het natuurlijk niet. Je weet tenslotte al wat je wil. Maar, de meeste kunstenaars vinden het toch niet zo aantrekkelijk om werk te maken waarvan de uitkomst min of meer ongewis is. Gelukkig vind Lars het geen probleem om maanden lang een van te voren uitgestippelde route te bewandelen én zich te laten verassen. Het resultaat van het stoelenproject is verbluffend. Honderden foto’s van almaar veranderde mogelijkheden en dan heeft hij nog maar een 1/16de van alle mogelijkheden gefotografeerd. Op een afstandje doen ze denken aan Japanse karakters, maar wat doen al die zwarte foto’s ertussen? Het zijn stapelingen die onmogelijk zijn, omdat de stapeling in elkaar zou storten. In één klap begrijp ik ook waarom Lars zo weinig de computer gebruikt, generatieve kunst is eigenlijk bij uitstek geschikt voor de computer. Hijzelf zegt er de behoefte aan te hebben om dingen met de hand te maken, maar dat is voor mij geen echte reden. Het werk zélf is de reden. Je hebt nu eenmaal de zwaartekracht nodig, het zijn echte stoelen (Lars heeft trouwens ook nog een achtergrond in het interieur design, wat sommigen wellicht ook relevant zullen vinden). Het merendeel van de foto’s is zwart. Hier zit voor mij de kracht van het werk. Het is eigenlijk bijzonder dat er nog zoveel stapelingen blijven staan. Dit maakt de stapelingen wonderlijk en kwetsbaar zoals een bloem of eigenlijk alles in de natuur ook een soort wonderlijk ding is. Hierdoor begrijp ik ook goed dat Lars tevens een evolutie-bioloog als coach zou willen hebben.
Voor mij is het stoelenwerk een prachtig begin. Mijn enige angst is dat Lars het graag als afgerond wil zien en weer met nieuwe dingen wil beginnen. Ik hoop maar dat hij de kwaliteiten van zijn eindexamenwerk meeneemt in z’n nieuwe experimenten, zodat er niet alleen een stapeling van stoelen achterblijft, maar er ook een stapeling van kennis ontstaat, ook wel eens oeuvre genaamd.

Jan Maarten Voskuil